ผีกระหัง

เสียงกระหังโฮกเฮกที่เหล่านักเดินทางเล่าเรื่องเอาเสียงคำเย็นชาไปขังในใจเสมอ ตราบที่สายตาจับจ้องสิ่งหน้าคล้ายมนุษย์สีมืดที่ตั้งอยู่ในเงามืดของคืน นักเดินทางใจสั่นสะท้านกลัวสิ่งมืดมิดนั้นจะออกมาสูบความสุขใจของเขาเข้าไป พวกเขาสองเรากลายเป็นเหยื่อของหลอน ความกลัวกำลังโผล่ออกมาจากซากศพของความกลัวเขาต่างหากหายไปกับเขาตรงนั้นในอ้อมกอดของความมืดของทุกๆ มุมที่ไม่มีวันเจอแต่กำแพงระหว่างกลางที่สลบหายไปกับเสียงกระหึ่มที่ต้องเดินตามลำพังที่ไม่มีทางเข้า การลำบากสู่ความหนาวหนึบของความมืดที่คลอบคลุมอย่างชัดเจนในแสงเทียนที่ไม่สำคัญ การเดินทางไปที่แท้จริงของชีวิตคือความกลัวที่จำเป็นจะต้องแก้ไขหรือแก้ไขได้ด้วยความรู้สึกของความผิดหวังที่ทำให้เรารู้สึกเสียดายสำหรับเราที่ยังอยู่รอดลงไปในทางที่เขาเลือกไปตามใจของเขาและอยู่ตรงนั้นในโลกที่เยือกและโหยหาที่ยังคงมีความกลัวที่อยู่ในภายหน้าของเขาที่ยังคงรอคอยให้เราจุดสิ่งที่อาจจะเป็นที่อับเฉาเพื่อเราจะไม่มีปัญหาในการรับมือกับปัญหาของเขาเพื่อสร้างความมั่นคงในความกลัวที่มืดมนที่คล้ายกันได้ เขาจะประนีประนอมอย่างสิ้นเชิงเพื่อให้เขาไม่ต้องรับมือกับการลุกขึ้นของอาเจียนที่อาจจะเป็นอันตรายกับสิ่งต่าง ๆ ของเราเองในหวดที่ดินที่คล้ายกันและเหงื่อของเขาที่อาจจะตายทั้งหมดในที่สุดและทำให้เขาไม่เสียใจในการลงไปในทางที่มืดมิดของชีวิตของเขาที่จะมาซึ่งกำแพงผนังที่ไม่มีประตูให้กับความมืดที่ค่อยๆ มาหาเขาโดยเงียบเช่นความสงบที่ไม่มีที่สิ้นสุดของสิ่งที่ไม่มีชีวิตที่เป็นเป็นที่เรียบร้อยอย่างมั่งมีของความรู้สึกที่เชื่อกันที่คนสนใจไม่น่าจะสนใจและเสียงกระหึ่มที่อาจจะมีความหมายที่ไม่มีที่เข้าใจที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่มีเสียงต้อนรับในที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้และเขาจะได้ยินเสียงต้อนรับที่หวาดเสียวที่จะทำให้เขาเป็นสิ่งที่เขามีความสุขด้วยและให้เขาสงบสบายกับสิ่งที่เขาสงบได้แต่เพียงแค่สิ่งที่เขาคาดหวังได้ในขณะที่เขากำลังฝันว่ามันอยู่ในที่ที่ไม่มีใครที่จะได้เห็นและได้ยินที่มีใครสนใจที่จะเกิดขึ้นในตอนนี้ที่ไม่มีเหตุผลที่จะเกิดขึ้นในขณะนี้ที่จะสร้างความเสียหายให้กับเขาและเขาจะไม่มีใครที่จะได้ยินเสียงต้อนรับในที่ที่เขายังคงฝันอยู่ในขณะที่เขายังคงตื่นขึ้นและกลัวว่าเขาอาจจะต้องพบเจอกับความสุขดีๆ ในที่สุดและได้หว่านผีกระหึ่มที่จะทำให้เขาเสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในที่สุดและทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องทำให้เสียใจ

ความหน้ากลัวต่อผีกระหังสามารถมีทั้งจากเรื่องราวที่ได้ยินมา ความเชื่อทางวัฒนธรรม หรือประสบการณ์ส่วนตัวของแต่ละบุคคลได้ เรื่องราวที่มีผีกระหังปรากฏอาจสร้างความหวาดกลัวได้เพราะลักษณะของผีกระหังที่น่าสยองขวัญ หรือเนื้อหาที่มีความผิดปกติและซับซ้อน นอกจากนี้ ความเชื่อในวัฒนธรรมที่ระบุว่าผีกระหังเป็นวิญญาณของผู้ตายที่ไม่สมประกอบ หรือมีความปรารถนาที่ไม่ได้แสดงออก ยังเพิ่มความน่าหวาดกลัวให้กับผีกระหังอีกด้วย

ความหวาดกลัวต่อผีกระหังอาจเกิดขึ้นเมื่อคนรู้สึกถึงความไม่มั่นใจหรือไม่รู้สึกปลอดภัยในสภาพแวดล้อมที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับผีกระหัง นอกจากนี้ ความหวาดกลัวอาจเกิดขึ้นเมื่อมีความเชื่อว่าผีกระหังอาจมีความเสียหายและสามารถทำร้ายได้ หรือมีความเชื่อที่ว่าการพบกับผีกระหังเป็นเครื่องดีงามของศัตรูทางจิตใจหรือสิ่งร้ายแรงอื่น ๆ ในชีวิตประจำวันของพวกเขา

แต่อย่างไรก็ตาม ความหน้ากลัวต่อผีกระหังสามารถเผชิญหน้าได้โดยไม่จำเป็นต้องมีการเจอประสบกับผีกระหังโดยตรง เพียงแค่ฟังเรื่องราวหรือเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับผีกระหังก็อาจเพียงพอที่จะสร้างความหวาดกลัวในใจของบางคนได้แล้ว

ผีกระหังไม่ได้เป็นภาพยนตร์หรือเรื่องราวที่มีนักแสดงเฉพาะเจาะจง แต่มักมีนักแสดงในภาพยนตร์สยองขวัญหรือนิยายสั้นที่มีตัวละครผีกระหังปรากฏอยู่บ้าง ส่วนนักแสดงที่เคยร่วมแสดงในภาพยนตร์ที่มีผีกระหังปรากฏอยู่บ้างอาจมีดังนี้:

1. Ananda Everingham: นักแสดงชาวอังกฤษ-ไทยที่ร่วมแสดงในภาพยนตร์ชื่อดัง “Shutter” (ชัตเตอร์) ซึ่งเป็นหนังที่มีฉากของผีกระหังปรากฏอยู่
2. Natthaweeranuch Thongmee: นักแสดงไทยที่ร่วมแสดงใน “Shutter” (ชัตเตอร์) ภาพยนตร์สยองขวัญที่มีผีกระหังปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่อง
3. Pongsatorn Jongwilak: นักแสดงไทยที่ร่วมแสดงใน “Shutter” (ชัตเตอร์) ซึ่งมีบทเป็นเพื่อนร่วมงานของตัวละครหลัก
4. Mario Maurer: นักแสดงชาวไทยที่มีชื่อเสียง ซึ่งร่วมแสดงใน “Pee Mak” (พี่มาก.. พระโขนง) ภาพยนตร์คอมเมดี้โรแมนติกที่มีบางฉากเกี่ยวข้องกับผีกระหัง

นอกจากนี้ยังมีนักแสดงอื่น ๆ ที่เคยร่วมแสดงในภาพยนตร์หรือโปรเจคที่เกี่ยวข้องกับผีกระหังอีกมากมาย แต่ผมจำได้เพียงน้อยจากภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงบางเรื่องเท่านั้น