เรื่องเล่าลี้ลับ

สวัสดีครับวันนี้ผมมีเรื่องราวสยองขวัญจะมาแชร์ให้กับเพื่อนๆ ทุกคนนะครับ เรื่องราวนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวผมนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเพื่อนผมที่พวกเราได้ไปร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นที่จังหวัดลำปางเมื่อประมาณ 7-8 ปีที่แล้ว ผมนั้นไม่ใช่ว่าเป้ ผมมีอาชีพซื้อขายพระเครื่อง ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงชื่อว่าชัย เอาทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันเป็นอย่างดีเรารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยประถมเลยครับ อยู่กันมานานมากๆ มีอะไรก็จะช่วยเหลือกันอยู่ตลอดเวลา มีอยู่วันหนึ่งเจ้าชัยได้ชวนผมไปเที่ยวที่จังหวัดลำปาง ชัยบอกว่ามันมีเพื่อนอยู่ที่นั่น เราก็ตัดสินใจแล้วตกลงนัดหมายกัน ว่าจะไปกันยังไงสุดท้ายแล้วเราก็ตกลงไปเที่ยวกันที่จังหวัดลำปางนั่นแหละครับ แล้วพอไปถึงลำปางครับ ผมได้พักอยู่ที่โรงแรมโรงแรมนึงซึ่งอยู่ในตัวเมือง ออกตัวก่อนนะครับขอไม่เอ่ยชื่อโรงแรมนะครับ จะแอบกระซิบว่าเป็นโรงแรมที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงและดูใหม่อยู่ประมาณนึงเลยครับ ห้องพักที่ผมได้อยู่นั้นอยู่ที่ชั้น 5 ครับ ดูปกติไม่ได้มีอะไรผิดแปลก ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรเท่าไหร่ ก็เข้าพักปกติทั่วไปครับ มาเอาของเข้าไปเก็บที่ห้องพักเสร็จเรียบร้อยแล้วเจ้าชัยก็มาหาผมที่ห้อง แล้วบอกผมว่าเดี๋ยวเราไปเที่ยวที่อำเภอห้างฉัตรกันดีกว่า หลังจากนั้นเจ้าชายก็ขอตัวโทรหาเพื่อนแป๊บนึงนะ…

สำหรับหัวข้อของเรื่องสยองขวัญในสัปดาห์นี้ เป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าสนใจมาก หากถามว่าน่าสนใจยังไง คือผมต้องบอกว่ามันแปลก กว่าเรื่องอื่นไหนๆเลยก็ว่าได้ และมันเป็นหัวข้อที่ น่าจะเกิดและสามารถเกิดได้จริงในยุคปัจจุบันนั้นบ่อยครั้งมาก คุณผู้อ่านครับผมไม่แน่ใจว่า มีใครเป็นพนักงานส่งของ Delivery ไรเดอร์ส่งอาหาร ส่วนใหญ่มันก็จะมีเวลาเปิดปิดทั่วไปหรือบางคนก็อาจจะทำแบบ 24 ชั่วโมง ซึ่งแน่นอนครับว่าคนที่ทำกะเช้านั้นมันไม่ได้มีอะไรมากมาย เป็นห่วงก็แค่อุบัติเหตุที่มันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา แต่สำหรับคนที่ทำตอนกลางคืนนั้น การระมัดระวังอุบัติเหตุมันก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่มันก็ไม่ได้มีแค่อุบัติเหตุทางถนนหนทางอย่างเดียวนั่นน่ะสิ เพราะมันอาจจะมีอุบัติเหตุที่เราเองก็คาดไม่ถึง ยกตัวอย่างเช่น คนที่สั่งอาหารนั้นอาจจะไม่ใช่คนก็ได้ ซึ่งเรื่องราวในวันนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้ เดลิเวอรี่หลอนส่งอาหารที่บ้านผี นั่นเองครับ เรื่องราวจะเป็นยังไงนั้นแต่ผมคิดไว้ว่ามันจะต้องหลอนและน่ากลัวมากๆแน่นอนครับ สวัสดีครับวันนี้ผมมีเรื่องราวที่อยากจะนำมาแชร์ ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นไรเดอร์ให้กับแอพส่งอาหารเดลิเวอรี่แอพนึงครับ โดยเรื่องราวที่ผมจะเล่าในวันนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมขับรถไปส่งอาหารที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นก็เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกพอสมควร…

นายอั่มและเอียดชายหนุ่มวัย 35 ปี เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่เด็กแต่น้อย ทั้งสองคนหลงไหลชื่นชอบเรื่องทางไสยศาสตร์เป็นอย่างมาก เมื่อโตขึ้นจึงพากันไปร่ำเรียนวิชาจากอาจารย์ฆราวาสท่านหนึ่ง ซึ่งได้เริ่มร่ำเรียนเพียงวิชาเริ่มต้นเท่านั้น ประจวบเหมาะกับได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านพูดคุยกันว่า บนหุบเขาสูงมีถ้ำลึกลับ ที่มีเหล็กไหลกายสิทธิ์ หากใครครอบครองเหล็กไหลได้ ผู้นั้นจะถือว่าเป็นคนที่มีบุญญาวาสนา จะต้องมีศีลบริสุทธิ์ และร่ำเรียนพิธีกรรมตัดเหล็กไหลอย่างชำนาญมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างดี เพราะเหล็กไหลนั้นมีเทวดาคอยดูแลปกปักรักษาอยู่ ไม่สามารถนำออกมาจากถ้ำได้ง่ายๆ “ไอ้เอียด เอ็งว่าถ้ำเหล็กไหลที่พูดเฒ่าผู้แก่พูดเนี่ย มีจริงไหมวะ?” นายอั่มถามขึ้น “ข้าก็เคยได้ยินมานานแล้วนะ บางคนก็ลือกันว่า มีคนเข้าไปแล้วหายสาบสูญไปเลยก็มี” นายเอียดบอก “ข้าเองก็ได้ยินมาเหมือนกัน แต่พวกเราก็เริ่มเรียนวิชาอาคมกันมาบ้างแล้ว ข้าจะลองไปดูให้เห็นกับตาก็คงจะไม่เสียหายอะไร อย่างน้อยๆ พวกเราจะได้รู้ว่าถ้ำเหล็กไหลมันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก” นายอั่มว่า…

ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนในดินแดนอาถรรพ์ของดงพญาไฟ อาตมาในเวลานั้นได้มีโอกาสออกเดินธุดงค์แต่เพียงลำพังและการออกเดินธุดงค์ในครั้งนี้นี่เองมันจึงเป็นต้นเหตุให้อาตมานั้นต้องได้มาพบกับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่มนุษย์อย่างเราเท่านั้น เรายังคงหาคำตอบกันไม่ได้ ท่ามกลางป่าอันรกทึบที่เต็มไปด้วยอันตรายจากสิงสาราสัตว์และอมนุษย์ อาตมานั้นยังคงออกเดินทางมาเรื่อยๆ พร้อมกับทำกิจอันชอบอย่างเป็นเนืองนิจจนกระทั่งในช่วงสายของวันหนึ่ง อาตมานั้นก็ได้เดินทางเข้าสู่อำเภอแก่งคอยและเริ่มที่จะเดินตัดเส้นทางไปยังจังหวัดนครนายก และได้เดินทางเข้ามาสู่ปากแบบนี้แล้วอาตมานั้นกลับรู้สึกว่า ป่าแห่งนี้ล้วนแต่มีภูติผีปีศาจ และนางไม้ รวมไปถึงรุกขเทวดาอยู่เป็นจำนวนมากซึ่งนั่นมันก็หมายความว่าอาตมานั้นจะต้องตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบให้มากขึ้นตามลำดับ เพราะส่วนหนึ่งจะเดินเป็นเกราะกำบังไอ้สิ่งไม่ดีนั้นไม่สามารถเข้ามากล้ำกรายและทำอันตรายแก่อาตมาได้ แล้วเมื่ออาตมาได้เดินทางมาสักระยะแล้วสิ่งอัศจรรย์และอันตรายจากป่าแห่งนี้ก็เริ่มที่จะส่อแววเกิดขึ้นกับตัวของอาตมาอย่างช้า ช้า เพราะในช่วงเวลานั้นราวกับว่าอาตมานี้เองกำลังที่จะเดินหลงป่าหรือหลงทางเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหน อาตมาก็พบว่าตัวอาตมาเองกลับเดินวกกลับมาอยู่ที่เก่าตลอดเวลา ความรู้สึกในเวลานั้นมันราวกับว่ากำลังมีสิ่งลี้ลับบางสิ่งบางอย่างกำลังทำให้การเดินทางของอาตมานั้นต้องเดินทางช้าลงหรืออาจจะต้องการให้อาตมานั้นพักแรมอยู่ที่นี่ จนในที่สุดอาตมาจึงต้องจำใจหาที่ปักกรดค้างแรม เพราะในเวลานี้แสงของพระอาทิตย์ก็กำลังจะลาลับฟ้าไปจนเสียเต็มที่  และแล้วในเวลาไม่นานมากนักแสงของพระอาทิตย์ก็ได้ลาลับฟ้าไป พร้อมๆกับแสงของเงาจันทร์ที่เริ่มจะทอแสงลงมาแทนที่  พร้อมๆกับการทำกิจของสงฆ์ที่อาตมานั้นยังคงสวดมนต์นั่งสมาธิตามที่เคยได้ทำมาในทุกๆวัน ความเงียบวังเวงในป่าดงพญาไฟเริ่มที่จะเคลือบกินสิ่งต่างๆจนมันทำให้อาตมานั้นได้รับรู้ถึงความเงียบสงบของป่าแห่งนี้ได้เป็นอย่างดีแต่ความเงียบงันที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในเวลานี้มันก็เหมือนที่จะถูกแฝงด้วยอันตรายบางสิ่งบางอย่างอยู่เช่นกัน และอาตมาในเวลานั้นก็คงจะต้องได้แต่สวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้พวกเขาเพียงเท่านั้นเอง เวลาของรัตติกาลได้เดินทางผ่านไปอย่างช้าช้าพร้อมๆ กับความเงียบวังเวงของพงไพร ที่ยังคงปกคลุมบรรยากาศรอบ รอบไปทั่วบริเวณที่อาตมากำลังใช้พักแรม จนในที่สุดเวลาของการออกมาต้อนรับของแขกผู้มาเยือก็ได้มาถึงเพราะในเวลานี้หูของอาตมานั้นที่จะได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างที่กำลังเคลื่อนตัวมาที่หน้ากรดของอาตมา  ซึ่งหากหูของอาตมาไม่ฝาดไปเสียงนั้น…

ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนในห้วงเวลาขนาดนั้นอาตมายังคงเฝ้าเพียงศึกษาธรรมะไปตามสถานที่ต่างๆเพื่อหวังว่าจะขัดเกลาจิตใจและให้ได้บรรลุธรรมตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ ตั้งแต่ต้น ด้วยเหตุที่อาตมานั้นไม่มีทางโลกที่จะต้องห่วงจึงได้ตั้งใจที่จะศึกษาพระธรรมและออกเดินธุดงค์ตลอดเรื่อยมาซึ่งในการออกธุดงค์ในแต่ละครั้งก็ล้วนแต่ได้พบสัจธรรมต่างๆและสิ่งที่แปลกประหลาดที่ยังคงซ่อนเร้น อยู่ในมิติคู่ขนานของโลกใบนี้ ในช่วงเวลาของการออกเดินธุดงค์ในช่วงนั้นอาตมาตั้งใจที่จะออกเดินทางจากจังหวัดสระบุรีเพื่อมุ่งหน้าไปยังจังหวัดปราจีนบุรีเพื่อที่จะได้ไปนมัสการอาจารย์ที่เคารพนับถือ และถือว่าเป็นการออกเดินธุดงค์เพื่อปลีกวิเวกและปล่อยวางทุกๆอย่างไปในตัว จนมันต้องเป็นเหตุทำให้อาตมานั้นต้องพัดหลงไปยังสถานที่ต่างๆอย่างไม่ตั้งใจหรืออาจจะเป็นเพราะกรรมแต่ปางหลังที่เคยร่วมกันกระทำมาอาตมาจึงต้องได้มาพบกับสิ่งอัศจรรย์ใจตลอดระยะเวลาของการออกเดินธุดงค์ในครั้งนี้ เมื่อครั้งที่เดินทางมาถึงยังป่าดงพญาไฟในครั้งนั้นอาตมาเริ่มที่จะรับรู้เหตุการณ์หลายอย่างได้เป็นอย่างดีเพราะป่าแห่งนี้มันค่อนข้างมีอาถรรพ์ซ่อนอยู่เป็นจำนวนมาก พระอาจารย์ของอาตมาจึงคอยกำชับให้อาตมานั้นตั้งใจเล่าเรียนคัมภีร์พระเวทย์มนตราด้วยส่วนหนึ่งจะได้ใช้มันในยามฉุกเฉิน ในช่วงเย็นของวันนั้นอาตมาได้เดินธุดงค์มาค่อนข้างไกล และเริ่มที่จะเข้าแนวเขตจังหวัดนครนายกแล้วเมื่อสายตามองไปยังพระอาทิตย์ก็พบว่าเป็นเวลาที่ใกล้จะค่ำมืดแล้ว อาตมาจึงตัดสินใจที่จะหาที่พักแรมเหมือนที่เคยกระทำมาในทุกๆวัน แต่ในค่ำคืนนี้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลงไปเพราะอาตมานั้นก็กำลังจะได้พบกับอีกมิติหนึ่งที่หลายๆคนยังคงเฝ้าหาคำตอบตลอดมา หลังจากที่แสงของพระอาทิตย์ได้ลาลับฟ้าไปแล้วความมืดก็ได้เข้ามาปกคลุมป่าทั้งป่าจนมืดมิด ก็คงจะมีแต่แสงของเทียนเล่มเล็กๆที่อาตมาได้จุดเอาไว้เพื่อให้พอมีแสงสว่างคงอยู่บ้าง สายลมเริ่มพัดพาความหนาวเย็นเข้ามาอย่างช้าๆ และสายลมที่เริ่มจะพัดเข้ามานี้นี่เองมันถึงทำให้อาตมาเริ่มที่จะรู้สึกตัวได้ว่าสายลมพวกนี้มันไม่เหมือนสายลมทั่วไปอุณหภูมิของมันที่มากระทบกายของเรานั้นมันค่อนข้างที่จะผิดแปลกไปจากธรรมชาติ จนในที่สุดเมื่อเวลาเริ่มที่จะดึกมากขึ้น ปรากฏการณ์ที่เหนือธรรมชาติก็เริ่มที่จะคืบคลานเข้ามาหาอาตมาอย่างช้าๆท่ามกลางความเย็นนั้นของป่าดงพงไพร เสียงของการก้าวเท้าเคลื่อนไหวก็เริ่มที่จะดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายราวกับว่าต้นตอของเสียงพวกนั้นมันกำลังที่จะทำให้อาตมาเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาภายในจิตใจ แสงจันทร์ที่กำลังส่งมาอย่างนวลตามันจึงพอที่จะทำให้อาตมานั้นได้เห็นภาพของผู้มาเยือนได้อย่างเด่นชัด ภาพๆนั้นเป็นภาพของเสือลายพาดกลอนตัวขนาดใหญ่ที่มันกำลังเดินเข้ามาหาราวกับว่ามันนั้นกำลังเดินมาหาเหยื่ออันโอชะของมัน ทั้งที่ร่างของมันได้ปรากฎขึ้น อาตมาในเวลานั้นก็ได้แต่สวดมนต์และอธิษฐานจิตแผ่เมตตาให้กับมัน จนมันนั้นได้มาล้มตัวลงนอนที่ด้านหน้ากรดของอาตมาจนอาตมานั้นแทบที่จะไม่กล้าขยับตัวไปไหน ร่างกายลำตัวของมันค่อนข้างมีขนาดที่ใหญ่โตแต่สิ่งที่ผิดแปลกไปจากธรรมชาติของเสือคงจะไม่พ้นว่าที่ลำตัวและขนของมัน กลับไม่ใช่ขนจำพวกเสือแต่อย่างใด ในทางกลับกันรอบๆลำตัวของมันกลับมีเกล็ดสีดำขนาดใหญ่อยู่รอบๆตัวมันจึงทำให้อาตมานั้นค่อนข้างมั่นใจว่าเสือตัวนี้คงจะไม่ใช่เสือธรรมดาอย่างแน่นอน  เวลาเริ่มที่จะตกดึกมากขึ้นในทุกๆขณะสิ่งอัศจรรย์ใจก็เริ่มเกิดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายท่ามกลางความเงียบงันมีเพียงตัวของอาตมาและเสือที่มีเกล็ดสีดำห่อหุ้มตัวไว้ในตอนนี้ ก็พลันเริ่มที่จะมีเสียงของฝีเท้าบางอย่างที่มันเริ่มจะเดินมาทางที่อาตมาใช้พักแรมอยู่…